elisa 600

Dagelijkse ontwaakpogingen, propofolinfusiesyndroom, snelle neurologische beoordeling van de beademde intensive-carepatiënt of vermindering van een delier ‒ op de IC zijn er veel aanleidingen voor het gebruik van inhalatieanesthetica. Wij zijn deze uitdaging aangegaan en hebben een uitgebreide strategie geïmplementeerd voor de veiligheid van anesthesiewerkstations, inclusief essentiële prestatiekenmerken. Deze strategie omvat niet alleen de veilige werking van IC-ademhalingstoestellen, maar ook de invloed van anesthesiegassen op de materialen van deze apparatuur. De anesthesiefunctie compenseert de in- en uitademingsweerstand van het Sedaconda-systeem, waardoor verlenging van de gemiddelde uitademtijd wordt voorkomen, het risico op air trapping wordt verminderd en de nauwkeurigheid van de volumemeting wordt gegarandeerd.

In combinatie met de LEOLYZER-multigassensor kunnen inhalatieanesthetica optioneel rechtstreeks met de elisa nauwkeurig worden gemeten en bewaakt.

In het tijdperk van longbeschermende beademingsvormen kan de efficiëntie van de beademing worden geoptimaliseerd met gerichte maatregelen om de verhouding tussen het dode volume en het ademluchtvolume te verkleinen. Capnografie als grafische weergave van de expiratoire CO₂-concentratie is een essentieel onderdeel van de monitoring rond het bed van de beademde patiënt. Capnografie visualiseert de CO₂-kinetiek op een niet-invasieve manier en in realtime. In de dagelijkse praktijk wordt het voornamelijk gebruikt om de juiste intubatie te bepalen en om het toe te dienen ademminuutvolume van de beademing aan te passen. Capnografie kan echter veel verdergaande en klinisch bijzonder waardevolle aanvullende informatie leveren, vooral in de vorm van volumetrische capnografie, die klinisch nog niet op grote schaal wordt toegepast. Dit omvat het monitoren en optimaliseren van de beademing en het beoordelen van de gaswisseling. Hiermee beschikt het behandelteam over klinische parameters voor besluitvorming aan het bed die voorheen alleen verkregen konden worden met behulp van complexere, invasievere, niet-geautomatiseerde procedures.

Door automatische regeling van de inspiratoire zuurstofconcentratie op basis van pulsoximetrie kan zuurstof worden toegediend volgens de richtlijnen. Hoge zuurstofconcentraties kunnen namelijk ongewenste bijwerkingen veroorzaken, variërend van ontstekingsreacties van de luchtwegen, resorptie-atelectase en krampaanvallen tot verhoogde ziekenhuissterfte. Tijdens high-flow zuurstoftherapie en beademing is het cruciaal om de zuurstofsaturatie nauwlettend te monitoren en de inspiratoire zuurstofconcentratie continu aan te passen aan het individuele therapiebereik. De LEOCLAC maakt dit mogelijk dankzij geïntegreerde pulsoximetrie. In combinatie met invasieve of niet-invasieve beademing evenals HFT (Highflow-Therapie) analyseert de LEOCLAC continu de kwaliteit van de pulsgolf en detecteert mogelijke artefacten. Voor de LEOCLAC is een groot aantal maten en modellen SpO₂-sensoren beschikbaar. Hartslag, zuurstofsaturatie en Pleth-curve kunnen onafhankelijk van de LEOCLAC worden bewaakt. Beoordeling van de FiO₂-regeling gaat heel eenvoudig aan de hand van een slimme grafiek.

Het dichtklappen en weer openen van de longblaasjes synchroon met de ademhaling (alveolar cycling) bij ARDS-patiënten brengt aanzienlijke schade toe aan het longweefsel en vormt een onafhankelijke risicofactor voor hogere mortaliteit. PEEPfinder kan worden gebruikt om de instellingen van het ademhalingstoestel te optimaliseren en zo longbeschermende beademing te ondersteunen. De manoeuvre wordt uitgevoerd binnen een veilig venster en kan worden gecombineerd met een preoxygenatiefunctie. De geavanceerde quasi-statische PV-tool ondersteunt de gebruiker bij het beoordelen van stress en spanning. Dankzij intelligente algoritmen en uitgebreide veiligheidsfuncties is het eenvoudig om de elastische eigenschappen van de long te bepalen. Hiervoor zijn uitgebreide analyseopties beschikbaar. Met grafische evaluatieondersteuning voor het detecteren van buigpunten, het registreren van stressindices en het opslaan van referentieloops kan het veilige beademingsvenster eenvoudig worden bepaald.

Longbeschermende beademing vermindert beademingsgerelateerde complicaties, met name door de mechanische druk- en volumebelasting op de longen te verminderen. De bevindingen van de afgelopen jaren laten zien dat longbeschermende beademing alleen kan worden bereikt door de ventilatorinstellingen regelmatig aan te passen aan de individuele longfunctie. Maar wat gebeurt er als de klassieke specificaties voor longbeschermende beademing niet meer kunnen worden toegepast?

Het aanpassen van de beademingstherapie op basis van transpulmonale drukmeting is een eenvoudige, minder invasieve en valide methode die alleen het inbrengen van een aangepast slokdarmballonnetje vereist. De veranderingen in oesophagusdruk tijdens een ademhalingscyclus weerspiegelen de veranderingen in pleurale druk. De transpulmonale druk, het verschil tussen beademingsdruk en pleurale druk, geeft de mate van mechanische belasting op de alveoli weer en is daarom verantwoordelijk voor longschade door beademing. De inspiratoire plateaudruk die op de ventilator is ingesteld, speelt meestal een ondergeschikte rol. Studies hebben aangetoond dat door de hoge variabiliteit van de verhouding tussen de elasticiteit van de longen ten opzichte van de thorax, een inspiratoire plateaudruk die is ingesteld op de ventilator, resulteert in zeer verschillende transpulmonale drukgradiënten. Bij patiënten met een verhoogde pleurale druk, bijvoorbeeld als gevolg van een verhoogde intra-abdominale druk, kan dezelfde inspiratoire druk gepaard gaan met minder longschade door beademing dan bij patiënten met een lage pleurale druk. De eind-expiratoire transpulmonale druk (TPP exsp) kan dan worden aangepast door de toegepaste PEEP te titreren, aangezien de luchtwegdruk gerelateerd is aan de toegepaste PEEP. In tegenstelling tot andere methoden voor het detecteren van de individuele PEEP, kan deze methode ook worden gebruikt tijdens spontane ademhaling en tijdens de ontwenning van beademing. Tijdens weaning kan meting van de oesophagusdruk waardevolle informatie opleveren (detectie van asynchronie tussen patiënt en ventilator, bewaking van de inspanning van de ademhalingsspieren, berekening van de intrinsieke PEEP bij spontane ademhaling, enz.) en het weaning-traject optimaliseren. In een acute situatie kan bij ondersteuning van de spontane ademhaling de ademarbeid van de patiënt worden bepaald, zodat de benodigde ondersteuning van de patiënt direct kan worden aangepast aan de betreffende longfunctie door middel van drukondersteuning.